جهان ز عکس رخ آن یگانه از صائب تبریزی غزل 1757

1 جهان ز عکس رخ آن یگانه پر شده است مثال واحد و آیینه خانه پر شده است

2 به جام باده غلط می کنند ساده دلان ز بس زرنگ گلم آشیانه پر شده است

3 نفس گداخته آید نگه به مژگانم ز اشک بس که مرا چشمخانه پر شده است

4 کجا ز خواب کند ناله منش بیدار؟ چنین که گوش جهان از فسانه پر شده است

5 چو رزق مرغ قفس نیست غیر خوردن دل چه سود ازین که مرا آب و دانه پر شده است؟

6 توان شنید نوای جرس ز بیضه من ز بس ز زمزمه عاشقانه پر شده است

7 عنان گریه مستانه مرا بگذار که گرد غیر درین آستانه پر شده است

8 مرا ز شکوه دل ساده ای است چون کف دست ترا ز خرده من گر خزانه پر شده است

9 درازدستی مژگان جگر شکافترست دلم خدنگ قضا را نشانه پر شده است

10 گر آستانه نشین گشته ام ز خواری نیست که از شکوه جمال تو خانه پر شده است

11 علاج گرسنه چشمی نمی کند نعمت که چشم دام مکرر ز دانه پر شده است

12 جواب آن غزل میرزا سعیدست این که عالم از غزل عاشقانه پر شده است