جهان حیات کسی را ضمان از صائب تبریزی غزل 3705

1 جهان حیات کسی را ضمان نمی گردد که مصدر اثری در جهان نمی گردد

2 ز کلفت تو چه پرواست سیل حادثه را؟ غبار سد ره کاروان نمی گردد

3 قدم ز جاده راستی برون مگذار که تیر راست خجل از نشان نمی گردد

4 نسیم غنچه تصویر را به حرف آورد هنوز یار من به من همزبان نمی گردد

5 ز صبح صادق اگر پیرهن کنم در بر صداقتم به تو خاطر نشان نمی گردد

6 شکایت من از افلاک اختیاری نیست ستم رسیده حریف زبان نمی گردد

7 چه حاجت است نگهبان سیاه چشمان را؟ به گرد کله آهو شبان نمی گردد

8 تو بی نیاز و به جز حرف گرد سرگشتن مرا به هیچ حدیثی زبان نمی گردد

9 محبت است و همین شیوه جوانمردی گمان مبر که زلیخا جوان نمی گردد

10 ز سنگ تفرقه خالی شده است دامانش به گرد خاک، عبث آسمان نمی گردد

11 هزار بار مرا کرد امتحان صائب هنوز عشق به من مهربان نمی گردد