نشاط عالم فانی ملال می از صائب تبریزی غزل 3717

1 نشاط عالم فانی ملال می آرد چو لاله دل سیهی رنگ آل می آرد

2 مرا ز کاهش ماه تمام، روشن شد که هر کمالی با خود زوال می آرد

3 فریب زینت دنیا مخور ز ساده دلی که گوشوار زرش گوشمال می آرد

4 نفس درازی بیجا کمند آفتهاست به گله گرگ سگ هرزه نال می آرد

5 اگر عرق، نکند پرده داری رویش که تاب شعشعه آن جمال می آرد؟

6 به می شکسته شود گر خمار مخموران مرا نظاره ساقی به حال می آرد

7 کسی که رام کند آهوان وحشی را ترا به خون جگر در خیال می آرد

8 نظر ز لفظ به معنی است موشکافان را مرا به دام کجا خط و خال می آرد؟

9 خیال آن دهن و فکر آن میان صائب مرا به عالم فکر و خیال می آرد