سهی سروی که من دارم نظر بر قد رعنایش از صائب تبریزی غزل 4963

1 سهی سروی که من دارم نظر بر قد رعنایش دو عالم چون دو زلف عنبرین افتاده درپایش

2 خمار و خواب وبیماری و شوخی وسیه مستی ز یک پیمانه می نوشند می درچشم شهلایش

3 سخن چندان که می ریزد زچشم اوبه آسانی به دشواری برون می آید ازلعل شکرخایش

4 اگر چه سرو دارد در بغل منشور رعنایی به جای قد خجالت می کشد ازنخل بالایش

5 به دامان قیامت میکشد دوران حسن او که خوبی را رهایی نیست ازمژگان گیرایش

6 ز بار دل به لرزیدن صنوبر راسبک سازد اگر در بوستان در جلوه آید سرو بالایش

7 ازان آن سرو سیمین درنظرها سبز می آید که پیچیده است دود آه عاشق برسراپایش

8 به آن زندگی چون نسبت جانان کنم صائب که سیری هست ازجان، نیست سیری ازتماشایش