روح را جسم گران مانع شبگیر از صائب تبریزی غزل 1542

1 روح را جسم گران مانع شبگیر شده است جای رحم است به سیلی که زمین گیر شده است

2 دامن دشت پر از آهوی آهوگیرست بس که صیاد درین بادیه نخجیر شده است

3 هیچ کافر نشود دور ز آهو چشمان! نافه را موی ازین واقعه چون شیر شده است

4 می زند دست به ترکش ز نیستان دایم هر که چون شیر ز سر پنجه خود سیر شده است

5 هیچ کس را غم فردا نکند استقبال! خواب من تلخ ز اندیشه تعبیر شده است

6 تیر از روح سیاووش مدد می طلبد سینه گرم که دیگر هدف تیر شده است!

7 صائب از قحط هم آواز چنین خاموش است طوطی از خامشی آینه دلگیر شده است