ای آن که دل به عمر سبکرو از صائب تبریزی غزل 6896

1 ای آن که دل به عمر سبکرو نهاده‌ای در رهگذار سیل میان را گشاده‌ای

2 کوری نمی‌رود به عصاکش برون ز چشم خود خوب شو، چه در پی خوبان فتاده‌ای؟

3 پیراهنی که می‌طلبی از نسیم مصر دامان فرصتی است که از دست داده‌ای

4 آرام نیست بوی گل و رنگ لاله را تو بی‌خبر چو سرو به یک جا ستاده‌ای

5 تا می‌کشد دل تو به این تیره خاکدان هرچند بر سپهر سواری، پیاده‌ای

6 بر روی هم هر آنچه گذاری وبال توست جز دست اختیار که بر هم نهاده‌ای

7 امروز خانه‌ای به صفای دل تو نیست گر روزنش ز دیده عبرت گشاده‌ای

8 داغ ندامت است سرانجام رنگ و بوی صائب چه محو بوی گل و رنگ باده‌ای؟