آن که ما سرگشته اوییم از صائب تبریزی غزل 1157

1 آن که ما سرگشته اوییم در دل بوده است دوری ما غافلان از قرب منزل بوده است

2 ما عبث در سینه دریا نفس را سوختیم گوهر مقصود در دامان ساحل بوده است

3 ما ز هجران ناله های خویش می پنداشتیم چون جرس فریاد ما از قرب محمل بوده است

4 ما عبث دل را به زیر آسمان می جسته ایم این سپند شوخ در بیرون محفل بوده است

5 داد از قید جهان زنجیر، آزادی مرا شاهراه کعبه مقصد سلاسل بوده است

6 تا دلم خون گشت، سیر چرخ بی پرگار شد سیر این پرگارها بر نقطه دل بوده است

7 تا گرفتم رخنه دل را، جهان تاریک شد روشنی این خانه را از رخنه دل بوده است

8 زیر مرهم می شناسد حال داغ ما که چیست هر که را آیینه پنهان در ته گل بوده است

9 چشم او صائب مرا از عقل و دین بیگانه کرد دوستی با می پرستان زهر قاتل بوده است