مگیر غفلت خود سهل اگر از صائب تبریزی غزل 1682

1 مگیر غفلت خود سهل اگر چه یک نظرست که تخم دوزخ عالم گداز یک شررست

2 میان خرمن گل غوطه چون تواند زد؟ هنوز بلبل ما در حجاب بال و پرست

3 به قرب ظاهری از وصل فیض نتوان برد بیاض چشم صدف از ندیدن گهرست

4 شکفته باش که در حلقه رضاکیشان جبین گشاده چو افتاد از بلا سپرست

5 نفس درازی بلبل دلیل بیدردی است که در جگر شکند ناله ای که با اثرست

6 ز حرف سخت ندارند باک بی ثمران که سنگ را سر پیوند نخل بارورست

7 مریز خار به راه من ای سیاه درون که خون در آبله اهل درد نیشترست

8 فغان که رشته بی پا و سر نمی داند که آب و رنگ و جودش ز پرتو گهرست

9 اگر چه عشق فتاده است لامکان پرواز خیال صائب ما را بلندی دگرست