شاخی که چار فصل پر از میوه از صائب تبریزی غزل 1913

1 شاخی که چار فصل پر از میوه و گل است دست ز کار رفته اهل توکل است

2 چون عاشقی کند به دل جمع عندلیب؟ در گلشنی که غنچه پریشانتر از گل است

3 نقش مراد دیده جوهرشناس ماست چین جبین که جوهر تیغ تغافل است

4 زان خال عنبرین نتوان سرسری گذشت هر نقطه زین صحیفه محل تأمل است

5 صائب درین زمانه نمکدان عشق را شوری که مانده است همین شور بلبل است