دل از هوس به زلف دو تا اوفتاده از صائب تبریزی غزل 1970

1 دل از هوس به زلف دو تا اوفتاده است پرهیز را شکسته به جا اوفتاده است

2 گردید توتیای قلم استخوان، هنوز سنگ ملامت از پی ما اوفتاده است

3 بر روی دست باد مرادست کشتیم کارم ز ناخدا به خدا افتاده است

4 بر دوش دار از تن منصور سر ببین آتش کجا، سپند کجا اوفتاده است

5 یک گل زمین ز سایه دولت شکفته نیست گویا گره به بال هما اوفتاده است

6 صد بار بیش حاصل چین از میانه برد زلفش کنون به فکر صبا اوفتاده است

7 صائب چگونه سر ز گریبان برآوریم؟ شغل سخن به گردش ما اوفتاده است