گلی که طرح دهد رخ به نوبهار از صائب تبریزی غزل 1739

1 گلی که طرح دهد رخ به نوبهار این است لبی که می شکند دیدنش خمار این است

2 بلند بخت نهالی که از خجالت او الف کشد به زمین سرو جویبار این است

3 به چشم دیده وران آفتاب عالمتاب پیاده ای است زمین گیر اگر سوار این است

4 کند ز نشو و نما منع سبزه خط را اگر حلاوت آن لعل آبدار این است

5 جهان به دیده خورشید تار می سازد اگر ترقی آن خط مشکبار این است

6 ز زنگ، آینه آفتاب در خطرست اگر عیار تریهای روزگار این است

7 ز زهد خشک اثر در جهان نخواهد ماند اگر طراوت ایام نوبهار این است

8 قدم ز گوشه عزلت برون منه صائب که چاره دل آشفته روزگار این است