ناامیدی بردهد اشکی که از صائب تبریزی غزل 266

1 ناامیدی بردهد اشکی که می باریم ما رزق قانون می شود تخمی که می کاریم ما

2 هر که پا کج می گذارد ما دل خود می خوریم شیشه ناموس عالم در بغل داریم ما

3 در شکار شوخ چشمان دست و پا گم می کنیم ورنه آهو را به دام خویش می آریم ما

4 در کف عشقیم عاجز، ورنه در میدان رزم شیر مردان را به مژگان جبهه می خاریم ما

5 نیست صائب قسمت کوتاه بینان هوس آنچه از چشم سیاهش در نظر داریم ما