ناز پروردی که من گردیده‌ام از صائب تبریزی غزل 4889

1 ناز پروردی که من گردیده‌ام پروانه‌اش گل زنند اطفال جای سنگ بر دیوانه‌اش

2 بنده آن سرو بالایم که طوق قمریان می‌شود موج شراب از جلوه مستانه‌اش

3 کعبه نتواند قدم در کوی آن کافر گذاشت نیست خال عاریت بر چهره بتخانه‌اش

4 هر حبابی یوسفی دارد به زیر پیرهن هر کف می چشم یعقوبی است در میخانه‌اش

5 خال او از موشکافان بیشتر دل می‌برد مرغ زیرک را به دام آرد فریب دانه‌اش

6 شمع تردامن ندارد راه در درگاه او از فروغ روی چون لعل است شمع خانه‌اش

7 سیر جنت می‌کند در خانه خشک صدف هرکه باشد چون گهر از خویش آب و دانه‌اش

8 هر نگاه از چشم او صائب بود پیمانه‌ای وقت آن کس خوش گردد سرخوش از پیمانه‌اش