زگریه آینه هر دلی که روشن از صائب تبریزی غزل 3843

1 زگریه آینه هر دلی که روشن شد چو اشک، مردمک حلقه های شیون شد

2 چراغ روز بود آفتاب در نظرش ز سرمه دل شب دیده ای که روشن شد

3 هزار آه شود گر ز دل کشم یک آه مرا که خانه چو مجمر تمام روزن شد

4 مشو ز هم گهران دور تا رسی به کمال که دانه از اثر اتفاق خرمن شد

5 کشید پنجه خونین شفق به رخسارش چو صبح هر که درین عهد پاکدامن شد

6 مرا که مرکز پرگار حیرتم چون خال ازین چه سود که آن کنج لب نشیمن شد

7 به من زبان ملامت چه می تواند کرد که پوست بر تنم از زخم تیر جوشن شد

8 چه نسبت است به منصور سوز عشق مرا ز گرمی نفسم دار نخل ایمن شد

9 ز بار دل سر زلف تو شوختر گردید شکست شهپر پرواز این فلاخن شد

10 گرفت از جگر گرم ما نفس صائب چراغ هر که درین روزگار روشن شد