چشم پر خون، صدف گوهر یکدانه از صائب تبریزی غزل 1511

1 چشم پر خون، صدف گوهر یکدانه اوست دل هر کس که شود زیر و زبر خانه اوست

2 لیلی وحشی ما را نبود خلوت خاص روز هر کس که سیه گشت، سیه خانه اوست

3 هر دل خسته که خون می چکد از فریادش می توان یافت که ناقوس صنمخانه اوست

4 بر لب هر که بود مهر خموشی جاوید بوسه زن از سر اخلاص، که پیمانه اوست

5 این پریشان سفرانی که درین بادیه اند همه را روی توجه به در خانه اوست

6 حرف آن سلسله زلف، مسلسل بادا! که شب هستی ما زنده به افسانه اوست

7 آن که سجاده اش از سینه بی کینه ماست دل صد پاره ما سبحه صد دانه اوست

8 هر چراغی نکند دیده ما را روشن ما و آن شمع که نه دایره و پروانه اوست

9 هیچ کس گرد دل ما نتواند گردید کاین شکاری است که در پنجه شیرانه اوست

10 دام او می کند آزاد ز غم ها دل را سیر چشمی ز دو عالم، اثر دانه اوست

11 این کهن قصر که پشت سر طوفان دیده است بی قرار از اثر جلوه مستانه اوست

12 چاره دردسر هستی ناقص صائب گر ز من می شنوی، صندل بتخانه اوست

13 آشنایی که ز من دور نگردد صائب در خرابات جهان معنی بیگانه اوست