که این نمک ز تبسم در آتشم از صائب تبریزی غزل 1645

1 که این نمک ز تبسم در آتشم انداخت؟ که شور در دل و جان مشوشم انداخت

2 چو تیر راست، گریزان ز کجروی بودم فلک چرا چو کمان در کشاکشم انداخت؟

3 خبر نداشت که آتش مراست آب حیات کسی که همچو سمندر در آتشم انداخت

4 بهشت نقد ترا باد روزی ای ساقی که بیخودی به عجب عالم خوشم انداخت!

5 عطیه ای است سزاوار قهر یار شدن چه شد که از نظر لطف، مهوشم انداخت؟

6 ز اشک ساخته، پروانه وار شمع مرا به آب راند و به دریای آتشم انداخت

7 شدم ز بند غم آزاد آن زمان صائب که دل به حلقه آن زلف دلکشم انداخت