ترا ز عالم عبرت اگر نظر از صائب تبریزی غزل 3922

1 ترا ز عالم عبرت اگر نظر بخشند ازان به است که صد گنج پرگهر بخشند

2 مکن سئوال اگر چون صدف ترا زین بحر به هر گشودن لب دامن گهر بخشند

3 به ماه نولب نان بی شفق نداد فلک تو کیستی که ترا نان بی جگر بخشند

4 به تنگنای فلک با شکستگی خوش باش شکنجه ای است که دربیضه بال وپر بخشند

5 جماعتی به کمر همچو نی سزاوارند که در شکستگی خویشتن شکر بخشند

6 سرمن وقدم آن سبکروان که چو گل به دشمن سرخودبی دریغ زر بخشند

7 گره زنند به دامن چو مردمک قدمش به هر که بال سیر چون نطر بخشند

8 به وادیی که کند خضر توشه از دل خویش گمان مبرکه ترا توشه سفر بخشند

9 درین ریاض اگر مصرعی کنی موزون چوسرواز گره دل ترا ثمر بخشند

10 ز موج بحر شکایت مکن که همچو حباب به هر شکست ترا عالم دگر بخشند

11 شده است موج به بحر از شکستگی غالب شکسته باش چوخواهی ترا ظفر بخشند

12 ز خشک مغزی این منعمان عجب دارم که خون مرده خودرا به نیشتر بخشند

13 ز ابرزحمت دریا چه کم شود صائب که قطره ای به من آتشین جگر بخشند