مرا تعجب از آن پُرحجاب می‌آید از صائب تبریزی غزل 3997

1 مرا تعجب از آن پُرحجاب می‌آید که در خیال چه سان بی‌نقاب می‌آید

2 ز نارسایی بخت سیاه در عجبم که چون به خانه من آفتاب می‌آید

3 به حرف بی‌اثر ما که گوش خواهد کرد ز کوه ناله ما بی‌جواب می‌آید

4 چو نخل بادیه در دامن توکل پای کشیده‌ام که ز دریا سحاب می‌آید

5 تو از سیاهی دل این چنین گران‌جانی درون خانه تاریک خواب می‌آید

6 به چشم آینه خواهد شکست جوهر موی چنین که خط تو در پیچ و تاب می‌آید

7 نظر به جانب ریحان نمی‌توانم کرد کز آن سیاه‌درون بوی خواب می‌آید

8 ز آفتاب عبث شکوه می‌کنم صائب شب وصال به چشم که خواب می‌آید؟