گاهی رهین ظلمت و گه محو از صائب تبریزی غزل 5036

1 گاهی رهین ظلمت و گه محو نور باش گاهی چراغ ماتم و گه شمع سور باش

2 شیر و شکر به طفل مزاجان سبیل کن قانع ز خوان رزق به هر تلخ و شور باش

3 کشتی چو باخت لنگر خود،زود بشکند زنهار در کشاکش دوران صبور باش

4 بستان ز خلق خام و بده پخته در عوض سر گرم خوش معاملگی چون تنور باش

5 چشم کلیم چون ید بیضا سفید شد رخ بر فروز وحوصله پرداز طور باش

6 باری چو ره به محفل قربت نمی دهند از دور دیده بان نگه های دور باش

7 دور شعور چون به نهایت رسیده است صائب تو نیز چون دگران بی شعور باش