1 سر شوریده را فکر سرانجامی نمی ماند چو عشق آمد دگر اندیشه خامی نمی ماند

2 همین راهی که از دوری نمایان نیست پایانش اگر از خود قدم بیرون نهی گامی نمی ماند

3 چه آسوده است از دل واپسی جان سبکروحش کسی کز وی درین وحشت سرا نامی نمی ماند

4 چنین گر آفتاب عشق سازد عام فیض خود جهان آب و گل را میوه خامی نمی ماند

5 اگر بی پرده گردد لذت خونخواری عاشق خرابات مغان را باده آشامی نمی ماند

6 زشوخی جلوه او می برد با خویش دلها را از ان آهوی وحشی در زمین دامی نمی ماند

7 چنین پرشور از ان کان ملاحت گر جهان گردد رگ تلخی درین بستان به بادامی نمی ماند

8 به جمع مال کوشد خواجه چون زنبور، ازین غافل که چون شد خانه اش پر، جای آرامی نمی ماند

9 چنین خواهد به هم انداخت ساقی گر حریفان را زسنگ فتنه سالم شیشه و جامی نمی ماند

10 زترک غنچه خسبی شد پریشان صائب احوالم چوگل برداشت دست از خویش، اندامی نمی ماند