1 ساغر می کی بشوید گرد غم از سینه‌ام همچو جوهر ریشه کرده زنگ در آیینه‌ام

2 هر سر مویم چو سوزن رخنه‌ای دارد ز غم مشرق آه است چون مجمر سراسر سینه‌ام

3 گرچه خود عاجزترم از مور در جنگاوری ناخن شیر از جگرها می‌دماند کینه‌ام

4 لاله‌زاری در جگر دارم ز زخم مشک‌سود می‌چکد چون نافه خون از خرقه پشمینه‌ام

5 حرف مهر از دشمن خونخوار باور می‌کنم داغ دارد صبح را در ساده‌لوحی سینه‌ام

6 سینه‌ام از پرتو داغ است روشن اینچنین از فروغ این گهر فانوس شد گنجینه‌ام

7 بس که دارم بر جگر سوراخ‌ها از نیش خلق سُفته می‌آید برون گوهر ز بحر سینه‌ام

8 تا گذشتم همچو صائب از می لعلی قبا چون ردای زاهدان در مجلس می پینه‌ام