یاقوت با لب تودم از رنگ از صائب تبریزی غزل 4167

1 یاقوت با لب تودم از رنگ می زند این خون گرفته بین که چه بر سنگ می زند

2 مرغی که آگه است زتعجیل نو بهار در تنگنای بیضه بر آهنگ می زند

3 هر چند مازعجز درصلح می زنیم آن از خدا نترس درجنگ می زند

4 از روی تازه اش گل بی خار می کنم خاری اگر به دامن من چنگ می زند

5 روی شکفته از سخن سخت ایمن است کی بر در گشاده کسی سنگ می زند

6 چون شعله می شود پروبال نگاه من خارم به چشم اگر خط شبرنگ می زند

7 خط صلح داد شعله وخاشاک را به هم آن سنگدل هنوز در جنگ می زند

8 سودا ز بس چو شیشه مراخشک کرده است بر پهلویم تپیدن دل سنگ می زند

9 خواهد کشید اشک ندامت ازو گلاب آن گل که خنده بر من دلتنگ می زند

10 در عالمی که خوردن خون است بیغمی صائب چو بیغمان می گلرنگ می زند