رسیده است به معراج اوج از صائب تبریزی غزل 662

1 رسیده است به معراج اوج پستی ما هزار پایه کم از نیستی است هستی ما

2 به هر چه چشم گشادیم، عشق می بازیم گرفت روی زمین را صنم پرستی ما

3 نسیم صبح فنا تیغ بر کف استاده است نفس چگونه برآرد چراغ هستی ما؟

4 به گوش، خنده مینای می گران آید ز بس که هست سبکروح، خواب مستی ما

5 غذای روح به تن می دهیم از غفلت به خویش خاک ببالد ز تن پرستی ما

6 غنیمت است دمی آب خوش درین عالم به ذوق آب خمارست می پرستی ما

7 شبی که سایه کند می به جام ما صائب سیاه روز نگردد چراغ هستی ما