می کشد در خاک و خون مژگان از صائب تبریزی غزل 188

1 می کشد در خاک و خون مژگان دلجویی مرا تیغ زهرآلود باشد چین ابرویی مرا

2 هر سخنسازی سخن نتواند از من واکشید بر سر حرف آورد چشم سخنگویی مرا

3 تا بشویم دست خود پاک از جهان آب و گل بس بود چون سرو ازین گلشن لب جویی مرا

4 سبز می شد حرف در منقار طوطی ز انفعال در نظر می بود اگر آیینه رویی مرا

5 گر چه در ظاهر مرا پای اقامت در گل است سر به صحرا می دهد چون وحشیان هویی مرا

6 چون زلیخا نیست دامنگیر، دست جرأتم چشم یعقوبم که روشن می کند بویی مرا

7 در بساطم سجده شکری ز طاعت مانده است بس بود از هر دو عالم طاق ابرویی مرا

8 روشن از خاکستر مجنون سواد (من) شده است خیمه لیلی بود هر چشم آهویی مرا

9 در حریم پاکبازان سبزه بیگانه ام تا به جا مانده است از هستی سرمویی مرا

10 نیست صائب غیر نقش پای از خودرفتگان در سواد آفرینش آشنارویی مرا