هلاک جلوه برق است آشیانه از صائب تبریزی غزل 6349

1 هلاک جلوه برق است آشیانه من بغل چو موج گشاید به سیل خانه من

2 خراب حالی ازین بیشتر نمی باشد که جغد خانه جدا می کند ز خانه من

3 سیاه مستی من رنگ بست افتاده است خمار صبح ندارد می شبانه من

4 ز بس گزیده ز دلگیری وطن شده ام زبان مار بود خار آشیانه من

5 روانی سخن من ز هم خیالان نیست ز موج خویش چو دریاست تازیانه من

6 چراغ دولت ابر بهار روشن باد! که چون صدف ز گهر ساخت آب و دانه من

7 به ابر قطره دهم سیل در عوض گیرم ز خرج، بیش چو دریا شود خزانه من

8 مرا ز خاک به اندک توجهی بردار چو تیر کج مگذر راست از نشانه من

9 ز گریه ای که مرا در گلو گره گردد سپهر سفله کند کم ز آب و دانه من

10 گرفته بود جهان را فسردگی صائب دماغ خشک جهان تر شد از ترانه من