دل رمیده ما بال وپرنمی خواهد از صائب تبریزی غزل 3987

1 دل رمیده ما بال وپرنمی خواهد ز خود برون شده برگ سفر نمی خواهد

2 دل از ضعیف نوازی نمی توان برگشت و گرنه سوخته ما شرر نمی خواهد

3 چه حاجت است به مشاطه زلف مشکین را شب وصال نسیم سحر نمی خواهد

4 به نامرادی خود واگذار عاشق را که تلخکامی دریا شکر نمی خواهد

5 ز ناتمامی حسن است احتیاج لباس میان نازک موران کمر نمی خواهد

6 ز کاهلی تو مقید به رهنما شده ای و گرنه رفتن دل راهبر نمی خواهد

7 شبی به روز کند چون جرس به ناله خود ز آه وناله دل ما اثر نمی خواهد

8 چنان مباش که بردوش خاک باشی بار که باغبان شجر بی ثمر نمی خواهد

9 خوشم که حسن ترا درنیافته است تمام ترا کسی که ز من بیشتر نمی خواهد

10 ازان مرا سفر بیخودی خوش آمده است که زاد وراحله وهمسفر نمی خواهد

11 مخواه کم ز کریمان کز ابر نیسانی دهان خشک صدف جز گهر نمی خواهد

12 شکست خاطر احباب کی روا دارد مروتی که به دشمن ظفر نمی خواهد

13 خوشا کسی که ز هنگامه جهان صائب بغیر داغ چراغ دگر نمی خواهد