1 سالکان خودنما قطع بیابان می کنند و اصلان چون آسمان در خویش جولان می کنند

2 گوشه عزلت گلستان است بر ارباب فقر شیر مردان در قفس عیش نیستان می کنند

3 سنگ طفلان است باغ دلگشا دیوانه را پسته ما را به زخم سنگ خندان می کنند

4 طاق ابرویی که من دیدم ازین سنگین دلان قبله را در گوشه گیری طاق نسیان می کنند

5 قسمت ما سینه چاک و دل صدپاره است از همان گلبن که مردم گل به دامان می کنند

6 جلوه رنگین ندارد عاقبت، هشیار باش شهپر طاوس را آخر مگس ران می کنند

7 گر چنین صائب به شور آیند ارباب سخن شور محشر را حصاری در نمکدان می کنند