روی شکفته شاهد جان فسرده از صائب تبریزی غزل 1972

1 روی شکفته شاهد جان فسرده است آواز خنده شیون دلهای مرده است

2 دخل تو گر چه جز نفسی چند بیش نیست خرجت ز کیسه نفس ناشمرده است

3 چون غنچه این بساط که بر خویش چیده ای تا می کشی نفس همه را باد برده است

4 سیلاب را ز سایه زمین گیر می کند کوه غمی که در دل من پا فشرده است

5 صائب چو موج از خطر بحر ایمن است هر کس عنان به دست توکل سپرده است