نماند از نارسایی مدی از از صائب تبریزی غزل 473

1 نماند از نارسایی مدی از احسان درین دریا به سیلی سرخ دارد روی خود مرجان درین دریا

2 هوای ساحل از سر چون حباب پوچ بیرون کن که چندین کشتی نوح است سرگردان درین دریا

3 عرق از روی آتشناکش آتش زیر پا دارد ز شوخی می کند هر قطره ای طوفان درین دریا

4 کمی در ناز و نعمت نیست بحر رحمت حق را صدف دارد همین دریوزه دندان درین دریا

5 به خاموشی توان شد کامیاب از صحبت گوهر نفس در دل گره کن همچو غواصان درین دریا

6 تو بر تار نفس از بی تهی چون موج می لرزی وگرنه عقد گوهر هست بی پایان درین دریا

7 نباشد سخت گیری در گهر اهل سخاوت را گره واگردد از دل چون حباب آسان درین دریا

8 چرا عاشق نبازد سر به تیغ آبدار او؟ که می گردد گهر هر قطره باران درین دریا

9 سبکباری بود باد مراد آزادمردان را که موج از شستن دست است دست افشان درین دریا

10 مشو غافل ز وحدت تا شوی فارغ ز قید تن که گرد راه، سیل افشاند از دامان درین دریا

11 دهند از گوهرش چشم آب مردم چون صدف صائب گذارد هر که دندان بر سر دندان درین دریا