1 نست چون مژگان بلند و پست در گفتار من تیر یک ترکش ز همواری بود افکار من

2 پیش من طوطی ز خجلت سبز نتواند شدن گوشها را تنگ شکر می کند گفتار من

3 اشک نیسان را که در چشم صدف گرداند آب مهره گل می شمارد گوهر شهوار من

4 خواب شیرینی که مردم جا به چشمش می دهند می کند کار نمک با دیده بیدار من

5 از غزل پر کن بود دیوان من صائب تهی سبزه بیگانه را ره نیست در گلزار من