شکوه ام آتش زبان گردیده از صائب تبریزی غزل 1232

1 شکوه ام آتش زبان گردیده است از خوی دوست آه اگر آبی بر این آتش نریزد روی دوست

2 دور باش ناز اگر نزدیک نگذارد مرا زیر یک پیراهن از یکرنگیم با بوی دوست

3 می شود هر شعله ای انگشت زنهار دگر آتش سوزان طرف گردد اگر با خوی دوست

4 از صدای شهپر جبریل بر هم می خورد گوش هر کس آشنا گردد به گفت و گوی دوست

5 کاسه دریوزه سازد ناف را آهوی چین چون پریشان سیر گردد زلف عنبر بوی دوست

6 می کند از بار دل سرو و صنوبر را سبک رو به هر گلشن گذارد قامت دلجوی دوست

7 گر به این دستور آرد روی دلها را به خود قبله ها را طاق نسیان می کند ابروی دوست

8 می شود سیل بهاران خاروخس را بال و پر رفتن دل می برد ما بیخودان را سوی دوست

9 می برد گوی سعادت از میان رهروان هر که از سر پای می سازد به جست و جوی دوست

10 این جواب آن غزل صائب که اهلی گفته است عاشق اندر پوست کی گنجد چو بیند روی دوست؟