رحمت گرفته روی ز گرد گناه از صائب تبریزی غزل 789

1 رحمت گرفته روی ز گرد گناه ما آیینه تیره روز ز روی سیاه ما

2 هر قطره ای که در صدف ابر رحمت است چون مهره گل است ز گرد گناه ما

3 بر جسم آنقدر که فزودیم همچو شمع شد مایه زیادتی اشک و آه ما

4 ما چون حباب، تشنه محویم ازین محیط سهل است موج اگر برباید کلاه ما

5 ما در رکاب جذبه توفیق می رویم رطل گران چگونه شود سنگ راه ما؟

6 چون بحر در کشاکش موج است مضطرب روی زمین ز ریگ روان گناه ما

7 ما را غلط به لشکر اصحاب فیل کرد از دور دید کعبه چو کوه گناه ما!

8 داریم چشم آن که شود روز بازخواست سر پیش پا فکندن ما، عذر خواه ما

9 صائب که را گمان که سیه مست غفلتی در شاهراه توبه شود خضر راه ما؟