مریز آب رخ خود مگر برای از صائب تبریزی غزل 905

1 مریز آب رخ خود مگر برای شراب که در دو نشأه بود سرخ رو گدای شراب

2 من این سخن ز فلاطون خم نشین دارم علاج رخنه دل نیست غیر لای شراب

3 هزار سال دگر مانده است ریزد آب زلال خضر به آن روشنی به پای شراب

4 حباب وار سر فردی از جهان دارم بر آن سرم که کنم در سر هوای شراب

5 به احتیاط ز دست خضر پیاله بگیر مباد آب حیاتت دهد به جای شراب

6 گره ز غنچه پیکان گشودن آسان است نسیم نی چو شود جمع با هوای شراب

7 همان گروه که ما را ز باده منع کنند که عقل را نتوان داد رونمای شراب:

8 کنند ساده ز خط کتابه مسجد را اگر کتاب بگیرند در بهای شراب

9 کنم به وصف شراب آنقدر گهرباری که زهد خشک شود تشنه لقای شراب

10 کدام درد به این درد می رسد صائب؟ که در بهار ندارم به کف بهای شراب