عشق را نغمه داود بود شیون از صائب تبریزی غزل 5239

1 عشق را نغمه داود بود شیون دل حسن را آمدن آب بود رفتن دل

2 حاصل عمر گرانمایه چه خواهد بودن خرج آن مور میان گر نشود خرمن دل

3 می رسد آهن پیکان به هدف از کوشش نیست ممکن که به جایی نرسد رفتن دل

4 شیشه ای نیست که گردن نکشیده است اینجا تا نصیب که شود باده مردافکن دل

5 بادبان بال و پر کشتی لنگردارست مده از دست درین قلزم خون دامن دل

6 شب تاریک بود سرمه بینایی دزد خال در پرده خط بیش شود رهزن دل

7 بحر و کان در نظرش آبله پرخونی است بر رخ هرکه گشودند در مخزن دل

8 هست امید که چون ماه به خورشید رسد هرکه را توشه ره نیست به جز خوردن دل

9 روح بیچاره چه می کرد درین خاکستان خانه جسم نمی داشت اگر روزن دل

10 می پرد دیده امید دو عالم صائب تا به مغز که رسد نکهت پیراهن دل