ز رنجش نیست خوشتر هیچ خلقی از صائب تبریزی غزل 417

1 ز رنجش نیست خوشتر هیچ خلقی تندخویان را چو پشت سر نباشد عذرخواهی زشت رویان را

2 ز دست عقل دور اندیش کاری برنمی آید مسخر می کند دیوانگی زنجیرمویان را

3 چراغ بی زوال حسن خاموشی نمی داند دم عیسی است باد صبح شمع لاله رویان را

4 نگرداند عقیق از کاوش الماس روی خود دم شمشیر، صبح عید باشد نامجویان را

5 برون پرداز هیهات است در فکر درون باشد لباس دل غبارآلود باشد جامه شویان را

6 به گرد گل هجوم خار دیدم، شد یقین صائب که بدخویی حصار عافیت باشد نکویان را