محض حرف است که او را دهنی از صائب تبریزی غزل 3487

1 محض حرف است که او را دهنی ساخته‌اند در میان نیست دهانی، سخنی ساخته‌اند

2 دل روشن‌گهران فلکی آب شده است تا چو تو دلبر سیمین‌بدنی ساخته‌اند

3 آب ده چشمی از آن سیب زنخدان که فلک دورها کرده که سیب ذقنی ساخته‌اند

4 گنج در گوشه ویرانه جمعی فرش است کز زر و سیم به سیمین‌بدنی ساخته‌اند

5 زان غباری که خط از لعل تو انگیخته است هر طرف طوطی شکرسخنی ساخته‌اند

6 زلف مشکین تو بر دامن صحرای وجود سایه افکنده، ختا و ختنی ساخته‌اند

7 در دل سنگ صنم قحط شرار افتاده است تا به سرگرمی من برهمنی ساخته‌اند

8 زان شراری که گرفته است هوا زآتش گل هر طرف بلبل رنگین‌سخنی ساخته‌اند

9 جای شکرست که غم‌های گران‌مایه تو با دل سوخته همچو منی ساخته‌اند

10 نقطه و دایره و قطره و دریاست یکی خودپرستان جهان ما و منی ساخته‌اند

11 آه کاین مرده‌دلان جامه احرامی صبح بر تن خویش ز غفلت کفنی ساخته‌اند

12 فارغ از فکر لباسند نظردوختگان چون حباب از تن خود پیرهنی ساخته‌اند

13 عارفان از نظر پاک، چو شبنم صائب زنگ آیینه دل را چمنی ساخته‌اند