1 تا سپهر کبود سیارست سینه آیینه دار زنگارست

2 گوشه امن، سینه هدف است پله عافیت سر دارست

3 سبزه در دست و پای افتاده است خار، بالانشین دیوارست

4 خر عیسی به گل فرو رفته است دور دجال برق رفتارست

5 خاکساری حصار عافیت است کوتهی پشتبان دیوارست

6 اعتبار از میان چو برخیزد بیضه مور، مهره مارست

7 از تف آه آسمان سیرم کهکشان همچو نبض بیمارست

8 دهن صبح پر ز خون شفق چون نگردد، که راست گفتارست

9 دام گردون به خاک پوسیده است یک رم آهوانه در کارست

10 تو ملایم نگشته ای صائب ورنه سیر سپهر هموارست