به شاهراه توکل بود سفر از صائب تبریزی غزل 587

1 به شاهراه توکل بود سفر ما را یکی است توشه و زنار بر کمر ما را

2 گذشته است ز سر آب هر کجا هستیم غم کنار و میان نیست چون گهر ما را

3 به خوش عنانی ما گوهری ندارد بحر توان ز خویش نمودن به یک نظر ما را

4 شکست سنگ ره ما کجا تواند شد؟ که همچو موج ز دریاست بال و پر ما را

5 چو تخم سوخته کز ابر تازه شد داغش ز باده شد غم و اندوه بیشتر ما را

6 حریف باده آن چشم های مخموریم نمی توان به قدح ساخت بی خبر ما را

7 چنان به فکر تو در خویشتن فرو رفتیم که خشک شد چو سبو دست زیر سر ما را

8 شده است سینه ما همچو تیغ جوهردار ز بس که آه شکسته است در جگر ما را

9 چه شکرهاست که در خارزار امکان نیست به غیر عشق گرفتاری دگر ما را

10 به هر زمین نفشانیم تخم خود صائب نظر به سوختگان است چون شرر ما را