خامی بود سر از پی دنیا از صائب تبریزی غزل 6364

1 خامی بود سر از پی دنیا گذاشتن کاین صید رام می شود از وا گذاشتن

2 بی انتظار دامن ساحل گرفتن است چون موج دست بر دل دریا گذاشتن

3 دل را ز اشک تلخ سبکبار می کند سر بر خط پیاله چو مینا گذاشتن

4 دیوانه ای، ز سنگ ملامت متاب روی بازیچه نیست سلسله بر پا گذاشتن

5 تا هست سنگ در کف طفلان شهر و کوی دیوانگی است روی به صحرا گذاشتن

6 ای عشق، خود بگوی کز انصاف دور نیست ما را به اختیار خرد واگذاشتن؟

7 در عالمی که عبرت ازو موج می زند نتوان مدار خود به تماشا گذاشتن

8 سرسبز باد خامه صائب که حق اوست سر در ره سخن عوض پا گذاشتن