1 غیر را در بزم خاص آن سیم‌تن می‌پرورد یوسف ما گرگ را در پیرهن می‌پرورد

2 خون چو گردد مشک هیهات است ماند در وطن نافه را بیهوده آهوی ختن می‌پرورد

3 آن حریف خار زخمم من که صحرای جنون هرکجا خاری است بهر پای من می‌پرورد

4 خوشه را هرگز نمی‌باشد دو سر، بگسل طمع می‌گدازد جان خود را هرکه تن می‌پرورد

5 گل‌رخان را می‌دهد تعلیم عاشق‌پروری گل که بلبل را در آغوش چمن می‌پرورد

6 بی‌تأمل دم مزن، کز لب گهر می‌ریزدش چون صدف هرکس سخن را در دهن می‌پرورد

7 پرده‌ای بر روی کار از جوی شیر افکنده است عشق، شیرین را به خون کوهکن می‌پرورد

8 این غزل را هرکه گوید صائب از اهل سخن «می‌گدازد جان شیرین و سخن می‌پرورد»