1 مرا صد آه یکبار از دل صد چاک می خیزد به قدر شق سیاهی از زبان خامه می ریزد

2 صفای ظاهر از دل کی زداید زنگ باطن را؟ همان دود از نهاد شمع کافوری سیه خیزد

3 به تردستی زبان خصم را کوتاه کن از خود که خار تر به دامن راهرو را کمتر آویزد

4 سیاهی کی برد رخت سفید از طینت زاهد؟ همان دود از نهاد شمع کافوری سیه خیزد

5 نظر بر صبح دارد گریه شبخیز من صائب که انجم تخم خود را در زمین پاک می ریزد