نیست دلگیری ز دنیا بنده از صائب تبریزی غزل 116

1 نیست دلگیری ز دنیا بنده تسلیم را آتش نمرود گلزارست ابراهیم را

2 در دل دریا به ساحل می تواند پشت داد هر که گیرد وقت طوفان دامن تسلیم را

3 گر کنی دل را چو سرو آزاد از فکر بهشت زیر پای خویش بینی کوثر و تسنیم را

4 کشتی طوفانی از ساحل ندارد شکوه ای نیست دلگیری ز ملک فقر ابراهیم را

5 گر به امر حق ترا اعضا شود فرمان پذیر به که چون شاهان کنی تسخیر هفت اقلیم را

6 وای بر کوتاه بینانی که می دانند حق با هزاران خط باطل، صفحه تقویم را

7 نیست صائب سرو را فکر خزان و نوبهار در دل آزاده ره نبود امید و بیم را