مرا به میکده هر کس که راه بنماید از صائب تبریزی غزل 3992

1 مرا به میکده هر کس که راه بنماید در بهشت به رویش خدای بگشاید

2 بجز قلمرو مازندران کجا دیگر کلاه گوشه مینا به ابر می ساید

3 در آن دیار اقامت مکن که از سردی زبان آتش سوزان به زینهار آید

4 بیا به کشور مازندران که در سرما بغیر آتش می آتشی نمی باید

5 چنان ربوده اشرف شده است دیده من که التفات به سیر بهشت ننماید

6 چنان ز ابر نگردیده است جوشن پوش که آفتاب در او تیغ کار فرماید

7 به جای باده مگر بحر را کشم بر سر که می ز عهده این ابر بر نمی آید

8 اگر چه از دل سنگین دلبران سازند بنای توبه درین بوم وبر نمی پاید

9 ازان همیشه بود بر قرار رنگ گلش که ماه ماه در او آفتاب ننماید

10 به این دیار طرب خیز چشم بد مرساد که کار باده ز کیفیت هوا آید

11 مرا ز تجربه کاران نصیحتی یادست که توبه نامه به خط شکسته می باید

12 حدیث خوبی مازندران واشرف را زبان کوته صائب چه شرح فرماید