بی تحمل خصم را هموار نتوان از صائب تبریزی غزل 5990

1 بی تحمل خصم را هموار نتوان ساختن گل ز زخم خار شد امن از سپر انداختن

2 غافل از آه ندامت در جوانی ها مشو کز کمان حلقه ممکن نیست تیر انداختن

3 زنگ غفلت بیش شد از گریه مستی مرا چون به تردستی توان آیینه را پرداختن؟

4 با قضای آسمانی چاره جز تسلیم نیست گردن دعوی نباید زیر تیغ افراختن

5 می توان با خار در یک پیرهن بردن به سر لیک دشوارست با (نا)سازگاران ساختن

6 ز آتش دوزخ ملایم طینتان را باک نیست زر دست افشار آسوده است از بگداختن

7 منبر از دار فنا منصور اگر سازد رواست حرف حق را از ادب نبود به خاک انداختن

8 دشمنان کینه جو را می نماید سینه صاف از غبار کینه صائب سینه را پرداختن