1 جوهر می ز رگ ابر مثنی گردد از شفق رنگ می لعل دو بالا گردد

2 یک زمان پرده ازان روی دل آرا بردار تا سیه خانه این دشت سویدا گردد

3 خاکساری است که از درد طلب می پیچد گردبادی که درین دامن صحرا گردد

4 شوق اگر عام کند سلسله جنبانی را کوه چون ریگ روان بادیه پیما گردد

5 شود از آه پریشان دل خورشید سیاه خط ز رخسار تو روزی که هویدا گردد

6 کوهکن را به سخن صورت شیرین نگذاشت لاف بیکار بود کار چو گویا گردد

7 نامه تسکین ندهد دیده مشتاقان را کف محال است که مهر لب دریا گردد

8 گریه مردم بیدرد شود خرج زمین این نه سیلی است که پیوسته به دریا گردد

9 گر بداند چه ثمرهاست تهیدستی را سرو آواره ز گلزار به یک پا گردد

10 هرکه صائب شود از باده عرفان سرگرم همچو خورشید درین دایره تنها گردد