در زلف مده راه دگر باد صبا از صائب تبریزی غزل 802

1 در زلف مده راه دگر باد صبا را زین بیش ملرزان دل آسوده ما را

2 از آینه و آب شود حسن دو چندان در چهره خوبان بنگر صنع خدا را

3 در زلف تو گردید دل خون شده ام مشک سازد سفر هند، سیه رنگ حنا را

4 با نار چه حاجت بود آنجا که بود نور؟ از شمع مکن تیره مزار شهدا را

5 گفتار ز کردار به معراج برآید از دست گشاده است پر و بال، دعا را

6 در دیده ما خاک نشینان قناعت قدر پر کاهی نبود بال هما را

7 بی مغز، سبکتر شود از سنگ ملامت از کوه، بلنگر نتوان کرد صدا را

8 هر سو مرو ای دیده که چون از حرکت ماند رو در حرم کعبه بود قبله نما را

9 صائب به جز از جبهه واکرده تسلیم مانع نشود هیچ سپر تیر قضا را