در طریق عشق هر جا می گذاری از صائب تبریزی غزل 984

1 در طریق عشق هر جا می گذاری پا، سرست موج این وادی رگ جان، ریگ این صحرا سرست

2 از محیط آفرینش چون نیاید بوی خون؟ هر حبابی را که می بینی درین دریا سرست

3 نیست دستی در گریبان چاک گرداندن مرا چون سبو دست مرا پیوند الفت با سرست

4 اهل دنیا مال را دارند بیش از جان عزیز از سر دستار هر کس بگذرد اینجا سرست

5 مو شکافی را رواجی نیست در بازار عشق هر که سر از پا نمی داند درین سودا سرست

6 تخت ما افتادگی و لشکر ما بی کسی جوهر ذاتی است تیغ ما و تاج ما سرست

7 اشتها کامل چو شد، خون نعمت الوان بود چون گران شد خواب، صائب بالش خارا سرست