در آن مقام که شاهی به هر از صائب تبریزی غزل 3921

1 در آن مقام که شاهی به هر گدا بخشند چه دولتی است که مارا همان به ما بخشند

2 سعادت ازلی جو که در گذر باشد سعادتی که ز بال وپر هما بخشند

3 فریب جودفرومایگان مخور زنهار که می کنند ترا خرج تا عطا بخشند

4 هزار پیرهن گل به خار بخشند چه می شود دل صدپاره ای به ما بخشیدند

5 مکن ز بخت شکایت که می شود خودبین به پشت آینه چون رو اگر صفا بخشند

6 دهند اگر به تو دربسته خلد چندان نیست که گوشه ای به تو از عالم رضا بخشند

7 اگر به تنگدلی همچو غنچه صبر کنی ترا هم از گره خود گرهگشا بخشند

8 فلک چو مهره مومین بود به فرمانش به هر که قوت سرپنجه دعا بخشند

9 تن سفالی خود را بهم شکن صائب که در عوض به تو جام جهان نما بخشند