هست در نقصان تمامی ها دل از صائب تبریزی غزل 193

1 هست در نقصان تمامی ها دل آگاه را مومیایی از شکست خویش باشد ماه را

2 پرده دار نقص شد کوته زبانی ها مرا جامه کوتاه، رعنا می کند کوتاه را

3 حرف می آید به دشواری برون از خامه ام قیمت کم کرد بر یوسف گوارا چاه را

4 گر چه از خوابیدگی پایان ندارد راه عشق می توان کوتاه کرد از پیچ و تاب این راه را

5 گر چنین بر گرد رخسار تو خواهد گشت خط هاله خواهد بر کمر زنار گشتن ماه را

6 جذبه توفیق خواهی، در سبکباری بکوش کهربا با دانه نتواند ربودن کاه را

7 شمع ها را گر چه باد صبح می سازد خموش می کند روشن نسیم صبح شمع آه را

8 قامت خود صائب از بار عبادت حلقه ساز باز اگر خواهی به روی خود در الله را