1 به دست خود کند بیدادگر بنیاد دولت را ستمگر لشکر بیگانه می سازد رعیت را

2 دو چندان می شود راه از میان راه خوابیدن به گورافکن، اگر داری بصیرت، خواب راحت را

3 ندارد بخیه ای غیر از فشردن بر جگر دندان اگر بر دل رسد زخمی ز دوران اهل غیرت را

4 مشو ای شمع از شکر هواداران خود غافل که کفران سیلی صرصر کند دست حمایت را

5 سویدای دل آتش نمی شد تخم امیدم اگر می بود آبی در جگر ابر مروت را

6 نیندیشد ز درد و غم دل خوش مشرب صائب نسازد تنگ جوش خلق، صحرای قیامت را